Hoofdstuk 6
'Wauw, Jas, het is prachtig!' gilde ik. We hadden net heel het huis bekeken, en nu stonden we buiten bij het zwembad, vanwaar je een prachtig uitzicht op zowel de zee als de stad had. 'Hoe heb je dit in hemelsnaam kunnen betalen? Dit was vast geen koopje'. Jasper begon voorzichtig. 'Nou, ik heb het niet...'
'Ach wat.. Het maakt ook niet uit trouwens!' zei ik 'en ik heb ook nog een verrassing voor je!' Ik wachtte zijn antwoord niet af maar gilde het meteen. 'Ik ben zwanger!' Voordat Jasper kon reageren kwam Liv naar buiten gestormd. 'Mam, een of andere gast zegt dat ie jou moet hebben?' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Hoe heet hij?' Liv haalde haar schouders op. 'Weet ik veel, hij begon meteen met: he, Liv! enzo, dus..'
Ik liep naar binnen en pakte de telefoon. 'Met Faith Shadows..' Een opgewonden stem klonk vanaf de andere kant van de lijn. 'He zussie! Hehe, eindelijk het goede nummer te pakken.. Maar in elk geval..' Zussie? Dat kon maar een iemand zijn, Brian, en die had ik al jaren niet meer gezien. Brian had niet door dat ik niet luisterde, en babbelde vrolijk door. 'Brian, waarom bel je?' Eindelijk werd het stil aan de andere kant. 'Mam heeft het gevraagd..' Dat had ik al verwacht. 'Zeg maar waarom'.
'Ze.. Ze wil naar jullie toe komen.. Haar excuses aanbieden..' Ik zuchtte. 'Maar zelfs zonder toestemming komt ze naar jullie toe, ze zei dat als ze binnen 2 dagen geen antwoord had, ze meteen op het vliegtuig staptte'. 'En wanneer zei ze dat? En waar is ze?' Ik hoorde bijna dat Brian zijn schouders op haalde. 'Geen idee, zo'n 3 dagen geleden.. En ze zei dat ze naar Sunset Valley ging.. Ofzo..' Geweldig, mijn moeder zat al in het vliegtuig en kon elk moment hier zijn. 'En pap?' 'Euh.. Wat bedoel je?' Ik zuchtte. 'Waar is hij?'
'Geen idee, hij ging met mam mee.. geloof ik'. Opnieuw zuchtte ik. 'Kom jij ook maar dan, ik huur wel een taxi ofzo'. Brian dacht even na. 'Eigenlijk was ik van plan om een feest te geven.. Maar in Bridgeport kun je veel beter feesten, toch?' Brian en ik kletsten nog wat over zijn reis, en ik belde nog de Simcity Vliegmaatschappij om een last minute ticket te bestellen. Als alles mee zat was Brian aan het eind van de middag hier. Minutenlang staarde ik in het vuur. Waarom had mijn moeder nu in een keer wel spijt?
Stilte. We zaten met z'n allen in de woonkamer. Mijn moeder had alles uitgelegd, maar.. ik wist niet of ik haar wel kon vergeven. 'Wanneer is de bruiloft eigenlijk?' vroeg mijn vader. 'Overmorgen' antwoordde ik stijfjes. 'Tot die tijd kunnen jullie gebruik maken van de logeerkamers' zei Jasper. Ik zuchtte. Liever had ik een bruiloft met alleen Jasper en Liv gehad.. Maar helaas, ik kon mijn ouders moeilijk wegsturen.
De dag van de bruiloft. Ik had mijn jurkje al aangedaan, en probeerde nu iets van mijn haar te maken. Jasper en ik hadden voor een kleine bruiloft gekozen, met gewone kleding, omdat al dat formele niet bij ons paste. Waarom zou alles overdreven groot moeten zijn? Het ging er toch om dat je van elkaar hield? Ik schrok op toen mijn moeder binnenkwam. 'Zal ik je helpen met je haren?' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik kan proberen of ik het kapsel wat mijn moeder op haar bruiloft had na te maken?' En even later gleden mijn handen zacht door mijn haar en stak ze alles met speldjes op. 'Prachtig!' zei ik tegen mijn moeder, en ik omhelsde haar. Over onze wangen gleden tranen. 'Nou, en nu snel naar buiten..'
Arm in arm liepen mijn vader en ik naar Jasper. De tranen wilden uit mijn ogen springen, maar ik hield ze tegen. Eindelijk zouden Jas en ik voor altijd bij elkaar horen, op een speciale manier. We kenden elkaar al zo lang, en we hadden al zo veel meegemaakt. En nu konden we aan een nieuw hoofdstuk beginnen, en het verleden achter ons laten. Mijn vader en ik waren bij Jasper aangekomen. Jay haakte zijn arm uit die van zijn dochter en ging zitten.
We schoven beiden een ring om elkaars vinger, en voor de kus fluisterde Jasper: 'Ik hou van je'. Mooier kon niet, we stonden in Bridgeport, op een terrasje bij een enorme villa die van ons was. We hadden uitzicht over de zee, en mijn familie was er. Eindelijk was alles zoals het hoorde, eindelijk was de puzzel compleet, de stukjes die niet pasten op de juiste plaats.
En na negen maanden werd alles nog completer, perfect zelfs. Want mijn zwangerschap was afgelopen en had plaats gemaakt voor de bevalling. En toen kwam ons kleine jongetje Zacky ter wereld.