Hoofdstuk 5
'Nee.. Joey..' was het enige wat ik kon mompelen voordat ik in huilen uitbarsten. Een paar maanden hadden we het perfecte gezin geleken, en dat was ook maar het enige. Het had geleken net alsof we perfect waren, maar Joey was nu al maanden met een ziekte aan het stoeien. Ik wilde mijn armen om hem heen slaan, hem knuffelen voordat ik daar de kans niet meer voor kreeg. Stel dat hij over een maand weg was. Het was gewoon teveel, en ik kon alleen maar huilen. Joey had gelijk gehad, we hadden er niks aan kunnen doen, hier was geen oplossing voor. Ik weet niet hoe ik het wist, maar ik had het gevoel dat Joey al talloze behandelingen was ondergaan.
'Ik had het je moeten vertellen, maar wat maakt het nu nog uit? Je weet het nu, en er bestaat geen oplossing..' Joey wilde opstaan, maar ik pakte zijn pols. 'Joey.. Ga niet weg.. Alsjeblieft, blijf bij me, n-..' Ik snoerde mezelf de mond, maar Joey had al begrepen wat ik wilde zeggen. 'Nu het nog kan?' snauwde hij. Verdrietig liet ik hem los, niet meer wetend wat ik moest doen.
Nadat ik zijn pols had losgelaten, was Joey naar de veranda gelopen. Zwijgend liep ik hem achterna. Stel dat het waar was? Dat hij er over een jaar, of over een half jaar, of zelfs over een maand weg zou zijn? Nee, hij zou niet doodgaan, zei ik tegen mezelf. Hij zou nog jaren bij mij en Seth blijven, hij zou ons nu nog ongeboren kindje zien. 'Joey, we gaan naar de dokter..' mompelde ik. Ik wilde hem niet kwijt raken. Toen Joey tegen me tegensprak, was zijn stem vervuld met wanhoop. Hij klonk zo wanhopig als ik voelde.
'Lullaby, dat heeft geen zin! Ik ben al zo vaak daar geweest, ben al zoveel behandelingen ondergaan! Het helpt gewoon niet!' Hij keek me nog steeds niet aan. 'Joey.. We moeten alles proberen.. Anders.. Anders.. ga je-' meer kon ik niet zeggen, er zat een brok in mijn keel. Na een paar keer diep ademhalen, fluisterde ik met schorre stem: 'Joey, we gaan naar de dokter..' En toen liep ik naar binnen, waar ik verderging met huilen. Stel dat ik Joey binnenkort echt kwijt zou zijn?