Hoofdstuk 5
Opeens was hij achter me vandaan gesprongen, met zijn handen om mijn hals, klaar om ook mijn leven te nemen. Toen drong het tot me door. Anna was geen bedreiging geweest, hij had niet willen laten zien wat hij kon doen en hoe dichtbij hij was. Ze was slechts lokaas geweest, een lokaas die zijn prooi onmiddelijk naar hem had gebracht. Het was over, het moest wel. Wat zouden we tegen hem kunnen doen? Ik had altijd geweten dat hij gevaarlijk was, maar nu bleek dat hij tot moord instaat was.. Er was geen weg uit, we zaten gevangen in zijn val. Toen viel ik flauw, met de laatste hoop dat Josh zou kunnen ontsnappen nu hij had wat hij hebben wilde.
Een paar dagen later was ik wakker geworden in het ziekenhuis van Sunlit Tides, waar de dokter me had verteld dat ik hoogst waarschijnlijk een hersenschudding had. Ik geloofde hem niet. Alles stond nog vers in mijn geheugen, niet alleen zijn laatste poging om mij om te brengen, maar ook alle jaren dat hij me had vastgehouden. Het was als de dag van gisteren, elke blauwe plek die hij me had aangebracht nog vers in het geheugen. In paniek had ik naar Josh gevraagd en was bijna gevallen toen ik overhaast opstond. 'Shh, het komt allemaal goed..' Opeens had hij naast me gestaan, met een oprecht gelukkige glimlach.
En het was echt goed gekomen. De man die mijn jeugd tot een hel had gemaakt zat opgelosten, zodat ik weer zorgeloos rond kon lopen, iets wat ik maar al te graag deed. Plotseling sloten twee warme en sterke armen zich om me heen. 'Hey' mompelde Josh zachtjes, en ik glimlachte. Een tijd lang stonden we zwijgend naar de ondergaande zon te kijken, en even dacht ik weer terug aan die vreselijke avond. Toen hadden we precies hetzelfde staan doen, en een paar minuten later hadden we het lijk van onze beste vriendin gevonden.. Ik schudde mijn hoofd. Het zou niet meer gebeuren, hij kon niet meer bij me in de buurt komen. En toch.. Hij zou moeten weten dat hij een veel effectievere manier had gebruikt om me pijn te doen. Anna's dood liet een leeg gat in me achter, een gat dat daarvoor nog gevuld was met haar onvoorwaardelijke vriendschap. Het was net alsof hij een deel van mijn hart uit mijn lichaam had gerukt zonder er een ander stukje voor terug te plaatsen. Met een paar vingers reikte in naar de plaats waar mijn hart zat, mijn hart zonder dat stukje Anna. Het gat was gehecht, maar toch voelde ik nog een schrijnende pijn, iets wat nooit meer weg zou gaan. De wond zou genezen, een litteken worden, maar nooit echt weggaan.
'Weet je zeker dat je hier wilt blijven?' Josh' vraag bracht me terug in het heden. Even nam ik de tijd om na te denken, het was geen makkelijke vraag. Ik wilde hier blijven, maar de herinneringen die er aan deze plaats vastgeknoopt zaten.. Ik haalde mijn schouders op: 'Ik weet niet, het is hier zo geweldig.. Maar hier, in dit huis? Ik weet niet of ik dat kan.' Josh' warme hand streelde mijn arm. 'Dan blijven we hier, waar jij bent zal ik ook zijn.' En dat was zo. Hij, en niet alleen hij maar ook Anna, waren met me mee gegaan naar hier, hadden me verdedigt met hun leven. Ja, ik zou hier blijven, Josh en ik zouden ons eigen huis kopen, een eigen gezin starten en gelukkig worden. Even voelde ik me schuldig omdat Anna dat nooit zou worden, maar toen richtte ik mijn hoofd naar de roze hemel. Ze zou willen dat ik door ging met mijn leven, ze zou willen dat ik gelukkig zou worden. En ik zou er alles aan doen om dat te worden. Voor Anna.