Hoofdstuk 3
Samen met Dahlia liep ik het strandje op. Toen we waren aangekomen maakte ik haar los en liep naar het strandhuisje, en ik kon alleen nog maar aan gisteren denken. Ja, ik wist dat het krankzinnig was om nu al te zeggen dat ik Joey leuk vond, al helemaal omdat ik hem niet kende. Hallo, ik wist zijn achternaam niet eens! Maar toch voelde ik iets.. Gisteren had hij me in verlegenheid gebracht, iets wat ik nog nooit met een jongen had meegemaakt.
Ik ging op een van de ligstoelen zitten en dacht na. Ja, ik had iets gevoeld. Het had gevoeld net alsof iets ons verbond.. Dat klonk natuurlijk belachelijk. Maar wat was het dan, liefde op het eerste gezicht? Er was beslist iets geweest, en ik vond hem al leuk zonder dat ik hem echt kende..
Toen zag ik dat Joey aankwam lopen, en sprong ik op. 'Hai' mompelde ik, en ik voelde me meteen zenuwachtig. De drang om te giechelen was in elk geval erg hoog. 'Hoi' zei Joey, die er net zo gespannen uitzag als ik me voelde. 'Eh.. nou.. wat wil.. eh.. wat wil je gaan doen?' perste ik eruit. Oh man, ik gedroeg me net als een verliefde puber. 'Wat dacht je van.. iets gaan eten?' Ik knikte als goedkeuring, en zag dat hij opgelucht ademhaalde.
En na ons eerste afspraakje volgden er nog meer. Na een jaar waarin we steeds hechter werden, vroeg Joey me ten huwelijk, en natuurlijk zei ik ja. Nog altijd had ik een speciaal gevoel bij hem, net alsof de puzzel compleet was als we samen waren.
Onze trouwdag was perfect. We wilden het echt hebben zoals bij ons paste, en daarom trouwden we op het strand in zomerkleding. Slechts met z'n tweeën en iemand die de bruiloft leidde. Maar ik had het gevoel dat het nog niet helemaal compleet was, en ik wist wat ik miste. Een klein lief kindje.
En toen we hoorden dat ik een kindje verwachtte, waren we ongelofelijk gelukkig. Want wat was er mooier dan zelf een gezinnetje stichten, samen met je zielsverwant? Op dat moment had ik het gevoel dat er niks mis kon gaan, want mijn leven was perfect. Natuurlijk had zwanger zijn zo zijn slechte kanten, maar samen met Joey zou ik eruit komen, en we zouden er een klein mooi kindje voor terugkrijgen.
Na negen maanden begonnen de weeën. Nooit had ik me kunnen voorstellen dat iets zo'n pijn kon doen, en omdat Joey en ik totaal niet wisten van wat we moesten doen, reden we naar het ziekenhuis.
En we kregen er een kleintje voor terug. Zijn naam was Seth, en Joey en ik waren nu al dol op hem. Ik had altijd kinderen gewild, maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat het zo'n lief klein wondertje zou zijn, die gewoon van mij en Joey af kwam. Nadat ik Seth had gekregen, wist ik een ding zeker: Ik wilde nog meer kinderen.