Hoofdstuk 6
'Maar dokter, u kunt toch wel iets doen?' vroeg ik wanhopig. Nadat Joey op mijn aandringen een afspraak had gemaakt, waren we met de dokter gaan praten. De dokter was natuurlijk al van alles op de hoogte, en ze had waarschijnlijk al alles geprobeerd wat in haar macht lag, maar toch bleef ik hopen. Ik zou alles doen, zelfs mijn eigen leven geven, voor Joey en mijn kinderen.
'Maar mevrouw, we hebben al zoveel geprobeerd! Zo'n kwaadaardige tumor als bij uw man komt zelden voor, en het is haast onmogelijk om ervan af te komen.' Ik kon slechts haar woorden horen, maar ik kon ze niet bevatten. 'Er moet toch iets zijn wat we nog niet geprobeerd hebben!' Ik keek naar Joey, en zag dat hij hopeloos naar de muur staarde.
'Er zijn eventuele behandelingen, die niet hier in Appaloosa Plains te krijgen zijn.. Je zou ze eventueel in Sunset Valley kunnen ondergaan..' Ik keek haar hoopvol aan, al voelde ik dat er een maar aankwam. 'Maar ze zijn erg risicovol.. Zo'n 1 op de 5 keer werkt zo'n behandeling, en in de ergste gevallen kan zo'n behandelingen de toestand juist naar beneden halen..'
'En.. Joey, doen we het?' vroeg ik nadat de dokter klaar was met praten. Nadenkend keek hij me aan. We moesten alles proberen, maar aan de andere kant had de dokter zelf gezegd dat de behandelingen risicovol waren. Zo risicovol dat ze Joey's toestand zelfs naar beneden zouden kunnen halen. Maar toch.. Als we niks deden, hadden we nog minder kans op een toekomst samen.
Nadat Joey naar me knikte, zei ik met gebroken stem: 'We doen het.' Joey omhelsde me. Hoe moeilijk en gevaarlijk de periode ook zou zijn die er nu aan zat te komen, we zouden elkaar hebben, en er was altijd hoop. '..Er is altijd hoop' mompelde ik, en Joey beaamde: 'Altijd.' Diezelfde avond vertrokken we naar Sunset Valley.