Hoofdstuk 2
De dag van de bruiloft was aangebroken. Nog een paar minuten en er zou voor het eerst (gelukkig) een trouwring om mijn vinger zitten. Maar nu wachtte ik op de uitslag van de test. 'S morgens was ik nog snel naar de supermarkt gevlogen om wat spullen te halen, en toen had ik de zwangerschapstest zien liggen. Misschien was dit de verklaring voor alle misselijkheid.
Ongeduldig wachtte ik. Toen waren de minuten van wachten voorbij en draaide ik de test om. Twee streepjes. Dat betekende dat ik zwanger was. Van Matt. Hoe zou hij hier mee omgaan? Wilde hij dan nog wel met me trouwen? En, tot mij grootste domheid, besloot ik dat ik het pas na het trouwen zou vertellen. 'Zullen we?' vroeg Matt toen ik naar buiten liep. Ik knikte.
We schoven een voor een de ringen om elkaars vinger, en uiteindelijk, waren we meneer en mevrouw Shadows. Maar pas toen we elkaar kusten had ik het gevoel dat we voor eeuwig bij elkaar zouden horen. Even vergat ik alles en dacht ik alleen aan hem.
Toen we binnen waren liep hij al naar onze slaapkamer, maar ik hield hem tegen. Ik moest het nu vertellen. 'Matt.. Ik moet je iets vertellen, iets belangrijks..' Matt keek me met grote ogen aan. Waarschijnlijk verwachtte hij dat ik iets heel ergs zou gaan vertellen, maar ja, misschien was dat in zijn geval ook wel zo. 'Matt, ik ben zwanger..'
'Maar dat is geweldig!' riep Matt uit. Ik zag aan zijn ogen dat het oprecht was, en ik haalde opgelucht adem. Nu zat alles goed. Eindelijk, na al die jaren, had ik het gevoel dat ik weer compleet was. Nou ja, op dat ene kleine gaatje na die mijn moeders dood had achtergelaten.
En wat er daarna gebeurde is denk ik iets te privé om aan onze minderjarige lezers te vertellen.
Mijn zwangerschap verliep wel oke. Het voelde raar om niks te hoeven doen, en soms irriteerde ik me aan Matt's bezorgdheid. Hij deed heel het huishouden, inclusief mijn tuin. Toch moest ik toegeven dat het waarschijnlijk niet erg makkelijk was gegaan met zo'n grote buik.
Voor de zoveelste keer die dag waggelde ik naar de koelkast. Ik sneed een stuk watermeloen af, maar het was niet genoeg om mijn honger te stillen. Was het echt normaal om zoveel te eten? Ik bedoel maar, ik had met wat andere zwangere vrouwen gekletst, en ik had ze zien eten, maar het leek net alsof ik dubbel zo veel at als hun. Dat zou dan moeten betekenen dat ik vier keer zo veel at als normaal!
En toen, die avond, na negen maanden, begon de bevalling. Ik voelde steken in mijn buik en gilde. Het deed vreselijke pijn, en op die pijn was ik niet voorbereid. En toen, een paar uur later, had ik een mooie tweeling op aarde gezet.
Het was al een paar jaar later, en de tweeling groeide als kool. Alec en Jake waren de namen van de kleine spruitjes.
En ik groeide ook heel snel. Nou, mijn buik dan. Want ja, ik was opnieuw zwanger.