Hoofdstuk 3
De tranen liepen over mijn wangen en belandden op mijn schoot. Deze middag was mijn moeder hier samen met me naartoe gegaan, zonder dat ik wist waar we überhaupt heen gingen. En nu was het me duidelijk geworden. Ze nam me mee naar een kliniek, om me daar als een zogenaamde alcoholist te laten opnemen. En nu zat ik hier, helemaal alleen, te wachten tot ik hier weer weg kon. Achter me hoorde ik zachte voetstappen die steeds dichterbij kwamen, maar ik verroerde me niet.
'Gaat het?' Degene waarvan ik de voetstappen had gehoord, was nu naast me komen zitten, maar ik keek niet op om te zien wie het was. Hij zuchtte en we zeiden een tijd lang niks. 'Je vind het maar klote om hier te zitten, hé?' Verbaasd keek ik op. 'Hoe kun je het nou niet klote vinden als je hier zit omdat je hypocriet van een moeder denkt dat je een alcoholist bent?' De jongen staarde voor zich uit, en na een lange stilte zei hij eindelijk weer iets. 'Er zijn plaatsen waar het.. erger is dan hier..' Toen ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek, vervolgde hij zijn verhaal.
'Ongetwijfeld' mompelde ik. Hij keek me nijdig aan. 'Geloof je het niet? Nee, dat had ik natuurlijk ook niet kunnen verwachten van zo'n stom rijkeluiskindje..' Hij wilde opstaan maar ik hield hem tegen, terwijl ik hem verdrietig aankeek. 'Liv, er zijn echt plaatsen waar het slechter is dan hier.. Net als.. Als het huis van mijn ouders..' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. '.. Hoezo?' Hij wende zijn hoofd af en staarde recht voor zich uit. 'Nou, ik kan je vertellen dat het hier een stuk beter is.. Het is niet leuk om elke dag thuis te komen en.. en je dronken moeder naar haar bed te slepen, terwijl ze allemaal.. allemaal dingen naar je schreeuwt.. en je vader die je.. klappen geeft als hij dat nog vind.. je broer, die je gewoon met al deze shit achter laat..' Hij liet zijn hoofd in zijn handen vallen en zei niks meer.
'Het komt goed' was het enige wat ik fluisterde. Zachtjes streelde ik zijn haar, trooste hem. Een eeuwigheid leek voorbij te gaan, maar het kon me allemaal niet meer schelen. Ik wist niet hoe laat het was, vergat waar ik was.. 'Ga niet meer weg' fluisterde ik. We kenden elkaar pas een half uur, ik wist zijn naam niet eens, en toch voelde alles zo vertrouwd..
...