Hoofdstuk 4
Ik liet mijn blote voeten in het warme zand zakken terwijl ik naar de zonsondergang keek. Het was iets wat ik elke avond deed, en na een paar weken begon ik me zelf op mijn gemak te voelen. De meeuwen die kraaiden en de golven die zacht ruisden werkten ontspannend, en het rare gevoel dat ik had gehad was weggezakt, vergeten. Dat was tenminste wat ik me voorhield, al wist ik dat ik het nooit echt zou kunnen vergeten. Bovendien geloofde ik niet dat hij voor altijd weg was. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder en sprong bijna tegen Josh op. Opgelucht haalde ik adem. 'Jeetje, je mag wel een keer zeggen dat je er bent, dat laten schrikken is echt niet leuk.' In zijn ogen zag ik oprechte spijt, iets wat ik niet had willen opwekken, en snel sneed ik een ander onderwerp aan.
'Mooi he, die zonsondergang? Ik kom hier elke avond..' Ik wist dat ik maar wat bazelde, maar mijn woorden hadden toch het effect waarop ik had gehoopt. Josh ogen lichtten nu op en hij glimlachte een van zijn prachtige glimlachjes. 'Ik weet het, ik heb je gezien. En ja, het is zeker mooi.' Ik had ergens het gevoel dat hij het met prachtig niet meer over de zonsondergang had, maar ik hield mijn ogen stug op de ondergaande zon en de roze gekleurde lucht. 'Mag ik meekijken?' Snel hervond ik mijn stem. 'Tuurlijk.' Mijn gezicht kleurde net zo roze als de lucht toen ik hoorde hoe gretig ik klonk, maar zijn ogen waren nu wel gericht op de horizon.
En toen voelde ik zijn hand op de mijne en hoe hij me daar aan optrok. Deze keer
aarzelde hij niet. Zijn lippen drukten tegen die van mij en even kon ik niet
nadenken, het enige wat me op dat moment lukte was zijn zachte, warme lippen
terug kussen. Het was genoeg, want ik wilde niet kunnen nadenken, over niets
meer. Josh was er, en de wereld leek verdwenen te zijn. Te snel naar mijn zin
onderbrak hij de kus. 'Ik hou van je' fluisterde hij zachtjes, en ik voelde
zijn warme adem op mijn gezicht. Toen trok hij me terug in zijn armen en
raakten onze lippen elkaar opnieuw.
aarzelde hij niet. Zijn lippen drukten tegen die van mij en even kon ik niet
nadenken, het enige wat me op dat moment lukte was zijn zachte, warme lippen
terug kussen. Het was genoeg, want ik wilde niet kunnen nadenken, over niets
meer. Josh was er, en de wereld leek verdwenen te zijn. Te snel naar mijn zin
onderbrak hij de kus. 'Ik hou van je' fluisterde hij zachtjes, en ik voelde
zijn warme adem op mijn gezicht. Toen trok hij me terug in zijn armen en
raakten onze lippen elkaar opnieuw.
Opnieuw belandde ik in een roes van geluk, een eigen wereld waar alleen Josh in bestond. Plotseling klonk er een gil vanuit het huis, en ik werd weer in het heden getrokken. Opnieuw een gil, een ijskoude en snerpde schreeuw van pijn. Josh en ik keken elkaar voor een seconde geschrokken en snel ademend aan, en toen rende Josh richting het huis, met mij op mijn hielen. Wat ik aantrof op de plek waar Josh abrupt was gestopt schokte me. De eigenaar van de gil lag daar, in een rare onnatuurlijke houding, en een plas bloed verspreidde zich snel rond haar hoofd. Anna lag op de grond, en er zat geen sprankje leven meer in haar lichaam.