Hoofdstuk 4
Nee, het mocht niet. Woedend beukte ik tegen het bed. Ik kon niet zwanger zijn. Het kon gewoon niet. Natuurlijk kon het wel aangezien ik en Jimmy alweer een paar maanden een relatie hadden, maar toch had ik er niet aan gedacht dat het ooit zou kunnen gebeuren. Nooit had ik mijzelf als een moeder gezien, had ik ook maar aan kinderen gedacht. En nu het zo plotseling kwam, nu het zo definitief was.. Tja, ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ik wist bijna zeker dat ik uit de kliniek zou worden gezet.. En waar zou ik dan heen moeten? Zou Jimmy met me meegaan? Of bleef hij hier? Je kon natuurlijk niet zomaar de kliniek uit lopen en niet meer terugkomen..
Verschrikt schoot ik overeind toen een hard gebonk op de deur mij uit mijn gedachten haalde. 'Liv, doe open, ik weet dat je er bent' schreeuwde Jimmy bijna, maar ik verroerde me niet. Hij wist het niet.. Natuurlijk wist hij het niet, en ik ging het hem ook niet vertellen. Hoe zwak het ook klonk, ik had het gevoel dat ik dit zelf moest oplossen, dat het mijn fout was. Jimmy beukte nog een paar keer op de deur, maar uiteindelijk gaf hij het op.
Vannacht zou ik vertrekken. Ik zou iedereen hier achter laten, ze niet nog meer problemen geven.. Zelfs van Jimmy zou ik geen afscheid nemen.. Nee, van hem helemaal niet. Ik wist zeker dat als ik hem het zou vertellen, hij me zou proberen over te halen te blijven, en daar zou ik geen weerstand tegen kunnen bieden. Zo geluidloos mogelijk stond ik op om de weinige spullen die ik had in een tas te stoppen. Niet lang daarna zakte ik weer op bed, vechtend tegen mijn tranen. Hoe afschuwelijk ik het hier ook vond, ik wilde niet weg. Jimmy had het draaglijker gemaakt, en ook mijn verslaving begon langzaam aan te verminderen. Mijn hele hoofd begon me te smeken om een glaasje lekkere whiskey, en ik besefte dat mijn verslaving helemaal niet weg was.. Hij was gewoon tijdelijk weggestopt, totdat ik een zwak moment had en hij me weer probeerde te verleiden. Met een visioen van een heerlijk glas sterke whiskey viel ik in slaap. Over een paar uur zou ik vertrekken.
Deel 2
Hijgend kwam ik het appartementje binnen. Nadat ik uit de kliniek was vertrokken, had ik een plaats nodig om te slapen, en een of andere vage gast had me dit appartement willen lenen. Toen ik eenmaal binnenstond, begreep ik waarom iemand deze plek voor weinig geld verhuurde. Binnen was het klein, heel klein, en ondanks dat het zo klein was, paste er toch ongelofelijk veel rommel in. Overal lagen lege zakken chips, boeken en kaarsen, want de verlichting deed het niet. De enige meubels waren een bank en een tafel, en dat betekende dat ik in een slaapzak op de grond moest slapen. Dat viel niet mee voor een hoogzwangere, want zonder al dat gedoe had ik al rugpijn, om nog maar te zwijgen over het traplopen naar de 4e verdieping.
Ik ging op de bank liggen en probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Mijn bruin geverfde haren vielen slap naar beneden toen ik diep ademhaalde. Mijn hoofd bonkte. Door dat alles bij elkaar voelde ik me klote, mijn leven was gewoon klote. Als ik die ene avond gewoon van de drank was afgebleven lag ik hier niet. En nu lag ik hier dus, zwanger nog wel. Alweer begonnen de tranen te stromen, en ik begon me onderhand af te vragen waar ik zoveel tranen vandaan haalde. Na een tijdje viel ik huilend in slaap.
Maar lang sliep ik niet, want ik werd gewekt door een felle steek in mijn buik. Een natte plek op de bank had zich bij mijn benen gevormd, en ik sprong op. Opnieuw schoot er een steek door mijn buik. De gil die uit mijn mond ontsnapte was ijselijk. Het was me onderhand wel duidelijk dat de bevalling was begonnen.. Maar.. was ik dan al 9 maanden zwanger? Omdat ik geen geld had gehad voor echo's, en ook geen besef had van tijd en datum, wist ik niet hoelang ik zwanger was. Lang had ik niet om erover na te denken, want de kramp in mijn buik bleef maar aanhouden.
Opnieuw gilde ik, en de deur vloog open. Een man rende op me af en tilde me op. Toen raakte ik buiten bewustzijn.