Hoofdstuk 2
Ik zuchtte. Het enige geluid in de kamer kwam van Liv af, die naast me op bed zat te spelen. Mijn hoofd leek volkomen leeg te zijn, en hoe ik me voelde wist ik niet. Het leek net alsof ze met de bevalling niet alleen Liv eruit hadden gehaald, maar ook mijn gedachten en gevoelens.
'Gaat het?' Jasper was de enige die ik nog had. Mijn ouders hadden me na de bevalling helemaal laten liggen, en dat terwijl ik ze zo hard nodig had. En nu woonde ik samen met Jasper en Liv in het huis van mijn ouders, waar we van Jaspers inkomsten moesten leven.
En toch ging het leven verder, zelfs als je het gevoel had dat er geen leven meer in je zat. Jasper pakte Liv van het bed en verliet de kamer. Zuchtend strekte ik me uit, als ik Jasper niet had.. Ik was volkomen afhankelijk van hem. En ik bedankte hem niet eens, nee, het enige wat ik deed was.. kniezen.
Een paar maanden later gaat het nog steeds niet beter. Geconcenteerd zit ik op mijn herfstsalade te kauwen als Jasper iets zegt. Ik kijk op: 'He?' Jasper kijkt me met een schuin hoofd aan en antwoord: 'Weet je, ik denk dat we je beter naar..'
'O, getsie, Liv!' Liv zwaaide met haar handjes vol pap door de lucht, en de pap vloog in het rond. Hij stond op en poetste haar handjes schoon, en zette haar vervolgens op de grond. 'Nou, wat ik zei..' Ik keek hem vragend aan. 'Misschien moet je naar iemand toe, om erover te praten'. Wilde hij me serieus naar een psycholoog sturen?
Dat wilde hij inderdaad, want de volgende dag zat ik al in de wachtkamer. 'Faith Shadows, je mag naar binnen' zei de receptioniste. Ik liep door de deur en kwam terecht in een chique kantoor. Daar werd ik welkom geheten door een vrouw, die de psycholoog moest zijn. Jeetje, sinds wanneer zagen psychologen er zo jong en modern uit? Ik had waarschijnlijk teveel films gekeken waar in er allemaal van die krakende oudjes zaten.
'Jij bent Faith he? Nou, ik ben psycholoog Sanders, maar je mag me ook Marlinde noemen. Nou, kom maar mee'. Ik was blij dat ze me uitnodigde om aan het bureau te gaan zitten, want ik had in de hoek ook al zo'n ligstoel gezien, je weet wel, waar in je altijd van die dramatische en wanhopige mensen zag liggen.
'Zo, Faith, je hebt je hier niet zelf aangemeld he?' Ik schudde mijn hoofd. 'Mijn vriend heeft het voor mij gedaan, omdat..' Marlinde keek me vragend aan. Ik gaf geen antwoord en staarde naar mijn knieën. 'Je vriend zei dat het kwam omdat je na de geboorte van jullie dochtertje nogal.. levenloos leek. Klopt dat?' Ik haalde mijn schouders op.
'Weet je, Faith, als ik niet weet wat er is, kan ik je niet helpen, maar omdat dit de eerste keer is, verwacht ik er nog niet zoveel van'. Toen dacht ik aan Jasper. Als ik bleef zwijgen, gooide hij zijn geld weg, terwijl hij me wilde helpen. 'Ik wil het proberen..' Opnieuw keek Marlinde me verwachtingsvol aan.