Hoofdstuk 5
Het was rond half 1 's nachts, en Jasper en ik zaten in een club. We hadden al heel wat drankjes achterover geslagen, maar we waren nog lang niet van plan om te stoppen. Bezopen trok ik Jasper van de barkruk af en murmelde: 'Dansen..' Samen wankelden we naar de dansvloer, waar meer dan genoeg plaats was, aangezien het een doordeweekse dag was.
Samen giechelden en dansten we wat, tenminste, wat we voor dansen hielden. 'Geweldig he?' Jasper knikte lachend. 'En volgende week kan het niet meer, dan zitten we weer in het levenloze Riverview'. Toen ik dat zei stopte Jasper met lachen. 'We moeten wel naar Riverview, voor Liv'. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee Jas, dat hoeft niet, we kunnen hier gaan wonen, samen met Liv'.
'In een appartementje? Met een klein kind, en later misschien nog wel een paar'. Ik schudde mijn hoofd. 'Je hebt die heuvel toch wel gezien? Waar alle rijke mensen wonen? We kopen gewoon daar een villa, dat moet kunnen met het geld dat de Shadows nu al generaties lang in bezit hebben'. Jasper zuchtte. Ik wist dat hij het niet wilde, maar wat was er mis met een mooi groot huis in het rustigste deel van Bridgeport. 'Ik ben die bejaardenstad van een Riverview gewoon zat..' mompelde ik, en ik keek naar beneden.
'En Sunset Valley dan? Of Twinbrook?' Jasper legde zijn hand langs mijn hoofd en liet me hem aankijken. 'Dat is toch gewoon hetzelfde.. Maar als je wilt kunnen we ook naar Los Aniegos verhuizen..' Jasper rolde met zijn ogen. 'Dat is toch precies hetzelfde als Bridgeport..'
We liepen naar buiten en gingen op een bankje zitten. De frisse lucht deed me goed, liet me weer helder denken. 'Alsjeblieeeeft?' Ik ging het niet opgeven, ik moest en zou in Bridgeport gaan wonen. 'Alsjeblieeft Jas, voor mij..' Jasper gaf het op. 'Omdat je het zo graag wilt.. Doe ik het voor jou'.
'S morgens werd ik misselijk en met barstende hoofdpijn wakker. Gisterenavond.. Gisterenavond.. Toen ik me herinnerde wat er gebeurd was, wat ik had gedaan, kreeg ik meteen spijt. Jasper zou er nooit mee akkoord zijn gegaan als hij niet een glaasje teveel ophad. Ik keek over mijn schouder naar de andere helft van het bed. Leeg.
Snel trok ik mijn kleding aan en pakte wat te eten. Jasper zat al te eten. Hij beantwoorde mijn groet niet en staarde naar zijn bord terwijl hij at. Hij wist het dus. 'Het spijt me' fluisterde ik zacht. Weer geen antwoord. 'Jas, echt het spijt me' zei ik deze keer harder, zodat hij me niet kon negeren.
'Ongetwijfeld' mompelde hij. 'Geloof je me niet?' vroeg ik een beetje hysterisch. Nu pas kreeg ik door wat ik gedaan had. Ik was ongelofelijk egoïstisch geweest. En dat terwijl Jasper er altijd voor me was geweest, had gezorgd dat ik mezelf kon onderhouden. En.. Na de bevalling, terwijl ik depressief had liggen kniezen, had hij voor Liv gezorgd..
'Het spijt me echt.. Hoe enorm egoïstisch ik ben geweest.. We blijven wel gewoon in Riverview..' zuchtte ik. 'Ik begrijp gewoon niet waarom je naar Bridgeport moet.. Klopt het dat je daar weg wil door het verleden?' Ik voelde de tranen die uit mijn ogen wilden kruipen, dus knipperde ik een paar keer en knikte. 'Maar waarom Bridgeport? Waarom niet gewoon.. Sunset Valley?' Ik haalde mijn schouders op. 'Dat lijkt zoveel op Riverview..'
Teleurgesteld nam ik een hap van mijn boterham. De kans dat we in Bridgeport gingen was minuscuul klein. Jasper dacht na. 'Stel dat we hier gaan wonen, mag ik dan een huis uitzoeken?' vroeg Jasper opeens. 'Van mij wel..' Jasper haalde even zijn schouders op. 'Dan denk ik er nog over na..'