Hoofdstuk 10 (door Seth)
'Maar Seth, dadelijk wordt mama nooit meer blij!' Ik wist niet wat ik tegen Chloe moest zeggen. Kinderen konden alles altijd zo luchtig houden. Onze moeder, Lullbay, had nu al jaren lang een depressie, en een kind, zoals Chloe ook deed, zou het alleen maar verdrietig zijn noemen. Aan de ene kant begreep ik dat onze moeder pijn leed, maar ze kon ons toch niet in de steek laten?
Jarenlang deed ze niks anders dan op bed liggen treuren. Natuurlijk had ze een groot verlies geleden, maar ze was wel erg onverantwoordelijk bezig. Ook ik en Chloe hadden het er moeilijk mee, al had Chloe haar vader nooit gekend. Ze liet ons in de steek, en omdat ik de oudste was moest ik alle taken op me nemen. Niet alleen het huishouden, maar ook de verzorging van mijn zusje, terwijl ik zelf geen plaats overhield om mijn eigen verdriet te verwerken.
'Chloe.. Ooit wordt mama wel weer blij.. Ooit.' Ja, ooit zou ze weer blij worden, maar ik had niet het gevoel dat ze nog blij zou worden terwijl ze hier op de aardbol rondliep. Ze zou pas blij zijn, gelukkig zijn, als ze weer herenigd was met onze vader. Het deed me pijn om te weten dat wij haar niet gelukkig konden maken, maar ik wist dat ze van ons hield, althans, dat hoopte ik. Ooit zou ze weer gelukkig zijn.