Hoofdstuk 3
Ik riep Matt naar me toe, me geen zorgen makend. Waarom zou hij nu moeilijk doen? De vorige keer had hij dat immers ook niet gedaan. En dus vertelde ik het hem meteen.
Maar Matt was niet blij. Integendeel, hij keek van me weg en ik voelde hoe hij zijn woede probeerde te beheersen. 'Matt.. Wat is er?' fluisterde ik. 'Wat er is?! Wat denk je wel niet! Waarom ben je alweer zwanger? Waarom Lynne? De tweeling is al te veel voor ons, maar nee, je bent weer eens eigenwijs en neemt dol leuk nog een kind!'
'Ik ga, ik wil niet nog meer problemen'. Matt drukte een kus op mijn voorhoofd en rende weg, mij met twee wilde peuters en een ongeboren kind achterlatend.
De volgende dag hing ik voor de 12e keer boven de wc. Elke keer als ik iets at, kwam het er een half uur later weer eruit. Ik merkte dat deze zwangerschap veel zwaarder was dan de vorige, en vroeg me af waardoor het kwam.
Boven het feit dat ik al geen eten binnenhield, was ik ook nog eens uiterst vermoeid en gestrest. Ik moest Alec en Jake dingen leren zoals lopen, praten en op het potje gaan, en als ik al in bed lag, kon ik de slaap niet te pakken krijgen. Viel ik uiteindelijk in slaap, had ik allerlei nachtmerries over Matt en mijn moeder.
Ik liet mezelf op bed vallen en liet alle gespaarde tranen vloeien. Ik kon dit niet alleen. Hoe kon Matt dit doen? Als hij al vond dat we het met z'n tweeën niet afkonden, dan zeker niet in mijn eentje. Ik was dood en dood op.
Hit the sky, there goes the light, no more sun, why's it always night?
When you can't sleep, well, you can't dream,
When you can't dream, well, whats life mean?
Hollywood Undead - Bullet
Hit the sky, there goes the light, no more sun, why's it always night?
When you can't sleep, well, you can't dream,
When you can't dream, well, whats life mean?
Hollywood Undead - Bullet
'Maaaaam! Wanneer begint school?' vraagt Alec. Ik kijk hem aan en krimp in elkaar. Daarna raap ik mezelf weer bij elkaar. Elke keer als ik Alec aankeek werd ik herinnerd aan zijn vader, door diezelfde prachtige blauwe ogen. 'Morgen' antwoord ik.
Dan komt Jake aanrennen. 'Mahaaam! Mogen we op scouting? Toeee.. Alsjeblieft'. Opnieuw geef ik antwoord en dan rennen ze samen naar buiten. En zo gaat het dan de hele dag door. Ik zucht en sta op. Er is nog zo veel te doen.
De andere tweeling is ook weer wat ouder geworden. Net als hun broers vroeger deden groeien ze enorm snel. Je kunt al precies zien op wie ze lijken, want ze zijn kopieën. Riley is precies een kopie van mij, groene ogen, en als enige blond haar. Maar zijn broertje, Jamie, lijkt precies op zijn vader. Zijn haren hebben dezelfde bruine kleur en zijn ogen zijn, net als die van zijn broer, stralend blauw.
Maar ik moet door en zucht opnieuw. Ik loop naar mijn tuintje en zie dat er wat vruchten hangen die geoogst kunnen worden. 'Eindelijk' mompel ik, en loop naar mijn plantjes toe. Het is inmiddels alweer 3 jaar geleden dat ik de vader van mijn kinderen gezien heb, en elke dag mis ik hem. Maar ik heb nooit spijt gehad van Riley en Jamie. Nog nooit.