Hoofdstuk 4
Eindelijk heerste er rust in huis, na alle jaren van ellende. Ik keek naar mijn zoons. Ze waren allemaal prachtig, anders, maar stuk voor stuk prachtig. Zowel qua innerlijk als qua uiterlijk. Riley en Jamie zaten samen op de grond en speelden met wat speelgoed, terwijl Alec en Jake samen op de bank tv zaten te kijken. Toen ging de bel.
'Zeg Alec, doe die deur eens open!' zei Jake, terwijl hij wat meer onderuit zakte en geeuwde.
'Je gaat heus niet dood van een keer de deur open doen hoor!' gooide Alec er tegen in, ook hij bleef zitten. Alec had gelijk. In de tijden dat ik het moeilijker had gehad, was hij mijn reddende engel geweest. Hij verzorgde elke dag de tuin, en hielp mee met de opvoeding van zijn broertjes.
Ze kibbelden nog wat over wie de deur open ging doen, tot Alec opstond en zich gewonnen gaf. Hij gaf zijn broer een laatste geïrriteerde blik en liep naar de deur.
'Ehh mam..' zei Alec van achter me. 'Ja? Wat is er jongen?' '..Mam, er staat een of andere vent voor de deur'.
'Vraag maar wat hij wil'. Maar toen Alec de deur open had gedaan, stormde de man meteen naar binnen. Ik draaide in een reflex om. Ja, hij was het.
Even voelde ik de tranen in mijn ogen opwellen, alles wat ik de laatste jaren zorgvuldig had opgeborgen, wilde er nu uit komen. Maar ik vermande mezelf, want om deze man mocht ik niet huilen. 'Jongens, het is tijd om te gaan slapen' zei ik gemaakt kalm, en ik forceerde een glimlach.
En toen ze eenmaal naar boven waren, barstte ik los: 'HOE DURF JE DAT ACHTERLIJK GRIJNZENDE GEZICHT VAN JE HIER TE LATEN ZIEN!' Deze keer wilde alles er op nieuw uitkomen, en ik hield het niet tegen, want dit was niet in de huilende en zwakke vorm, nee, dit was de woedende vorm. Alle pijn werd omgezet in het verlangen om hem dezelfde pijn te laten voelen.
'Jezus, Lynne, doe eens normaal! Ik kom alleen maar om te kijken hoe het met mijn zoons is..' Dat maakte het er niet veel beter op, ik gromde zo plotseling dat Matt geschrokken achteruit sprong.
'Kalm Lynne, alsjeblieft, ik wil ze heel even zien'. Matt keek me met grote puppy-ogen aan. Op een ander moment was het hem misschien gelukt om me te kalmeren, maar het feit dat hij me probeerde in te palmen maakt het er alleen maar erger op. Dat hij nou echt dat ik hem nog terug wilde? 'WAT DENK JE NOU?! DAT JE NA AL DIE JAREN ZOMAAR EVEN KAN KOMEN BINNENWANDELEN, OM TE VRAGEN HOE HET MET JE ZOONS GAAT, MET JE ZOONS WAARVAN JE DE NAAM NIET EENS WEET!'
'Het spijt me Lynne, ik had je nooit moeten verlaten.. Het is mijn eigen schuld, ik had hier bij jou moeten blijven, voor je moeten zorgen.. Vergeef je me?' Hij wilde mijn hand vast pakken maar dat liet ik niet zomaar toe. 'Nee Matt, ik zal je nooit meer kunnen vergeven. Terwijl jij elke week bij een andere vrouw zat, was ik hoogzwanger, met twee kleine wilde peuters'. 'Oh, het spijt me zo erg! Alsjeblieft Lynne'. Opnieuw probeerde hij mijn hand vast te pakken, maar ik snauwde al: 'Blijf van me af!'
De hele nacht zaten we op de bank te praten, tot we tot een compromis kwamen. Uiteindelijk hadden we hem gesloten, maar ik was niet tevreden. Matt mocht, elke week een dag bij zijn zoons zijn, op voorwaarde dat ik er bij was en dat we ergens zouden afspreken, want ik wilde deze man nooit meer in mijn huis hebben.
'Nou Matt, tot zaterdag' zei ik kil. 'Mag ik ze niet even slaap lekker wensen?' Ik keek hem nog killer aan. Wat dacht hij wel niet? Dat hij zomaar alles mee kreeg? 'Nee, ze slapen al' loog ik. Matt mompelde: 'Ja, vast' en liep daarna naar de voordeur, de allerlaatste keer dat hij hier binnen zou zijn.