Hoofdstuk 3
En na een tijdje begonnen de sessies van Marlinde te helpen. Een beetje dan. Het zorgde ervoor dat ik me weer met dagelijkse dingen ging bezighouden, maar toch miste er nog iets. Ik had gehoopt dat ik dit hoofdstuk voor mijn verjaardag, die over een paar dagen was, had kunnen afronden maar nee.
'Nou, het komt echt wel goed, we gaan gewoon door totdat het beter gaat'. Dat herhaalde Marlinde elke keer, maar toch bleef ik steken. 'En waarom neem je Jasper niet een keer mee?' Ik haalde mijn schouders op. 'We hebben niet genoeg geld om een oppas te betalen'. Marlinde keek bedenkelijk. 'Nou, we verzinnen wel iets, het komt allemaal goed'. Graag was ik net zo optimistisch geweest als zij, maar ik had minder hoop.
Eenmaal thuis ging ik op de bank liggen. Mijn verjaardag zou vast geweldig worden. Niet dus. Eigenlijk zou het een enorm feest moeten zijn, vanwege het 18 worden, maar nee. Ik kon er zelfs niet op rekenen dat mijn familie zou komen.
Ik voelde hoe warme tranen teder over mijn huid liepen. Even was ik verbaasd. Dus ik kon nog wel gevoel tonen. Maar meteen werd ik weer herinnerd aan het feit waarom ik huilde, en dan was het geval dat ik kon huilen niks meer waard.
'S ochtends sta ik zuchtend op, na 5 minuten naar het plafond te hebben gestaard. Ik pak wat kleren uit de kast, geef mijn lippen een kleurtje en zorg dat mijn haren goed zitten. Dan loop ik naar beneden. Ik verwacht niets, geen telefoontjes, geen kaarten, helemaal niets.
Beneden zit Jasper aan tafel, waarop een groot bord met pannenkoek staat. Ik had helemaal niet aan Jasper gedacht. 'Heel erg bedankt Jas, het is fijn om te weten dat er in elk geval een iemand is die me niet vergeet'. Jasper kijkt verrast aan. 'Hoe zou ik jou kunnen vergeten?' Ik haal mijn schouders op. Daarna gebaart Jasper naar de pannenkoeken. 'Zullen we die opeten voordat ze koud worden?' We pakken allebei een bord en genieten van de heerlijke pannenkoeken.
Dan staat Jasper op en trekt me mee. 'En ik heb natuurlijk ook nog een cadeautje'. Hij haalt een hand achter zijn rug vandaan, en er komt een pakje tevoorschijn, met rood lint eromheen. Dankbaar kijk ik hem aan voordat ik het pakje openmaak. Er zitten twee tickets in, voor een reis naar Bridgeport. 'O! Jas, dat had je echt niet moeten doen, die tickets zijn zo duur!' Ik omhelsde hem. 'Rustig maar, ik heb het heus niet van ons geld afgehaald, ik heb er speciaal voor gespaard'.
En twee dagen later zaten we in de taxi die ons naar het vliegveld bracht. Jasper had aan alles gedacht. Voor Liv was er een oppas, alle rekeningen waren betaald. En nu konden we eindelijk eens van elkaar genieten, zonder al dat gedoe.