Hoofdstuk 1
Voorzichtig zette ik de borden met warm eten op de grote eettafel, en riep iedereen naar beneden. Het was niets verrassends dat mijn vader mijn roep niet meteen beantwoordde. Zuchtend liep ik de houten trap op en klopte op de deur van mijn vaders werkkamer. Opnieuw kreeg ik geen antwoord, en zachtjes opende ik de deur. 'Pap, kom je? Het eten is klaar..' Zoals zo vaak zat mijn vader, Josh Shadows, aan zijn keurig geordende bureau. 'Papa?' Ik zag hoe hij met tegenzin zijn hoofd ophief, zijn gezicht vol met rimpels en die bruine ogen die ik had geërfd, maar dan met donkere wallen eronder. Die wallen kende ik als geen ander, het betekende dat hij weer een slechte nacht had gehad. Het liefst had ik me meteen omgedraaid om de kamer te verlaten, maar mijn vaders stem hield me tegen. 'Kun je het niet brengen, dit is erg belangrijk en ik heb beloofd dat ik het maandag af zou hebben..' Opnieuw gebruikte hij die ongeloofwaardige leugen, iets wat me irriteerde. Maar ik sprak hem niet tegen, het was iets wat ik niet kon doen.
In de eetkamer zaten Adler en Gracie zwijgend aan de tafel, al had ik het vermoeden dat ze wel wat woorden over vader hadden laten vallen toen ik boven was geweest. 'Moet hij alweer iets voor maandag afhebben?' Adlers stem klonk nijdig, maar in zijn ogen scheen meer dan alleen nijd. Het was verdriet. Iedereen die mijn broer niet goed zou hebben gekend, zou het niet hebben gezien, maar na al die jaren.. Ja, onze vader had zijn enige zoon de schuld van zijn vrouw haar dood gegeven, de zoon die hij niet langer meer als de zijne zag. Josh Shadows verweet het zijn zoon zo erg dat hij niet met hem in een kamer wilde zijn, hem niet wilde zien. Ik haalde mijn schouders op. 'Ja..' Het klonk meer als een zucht dan als een antwoord, maar voor Adler was het genoeg. 'Oude hypocriet.' Adlers stem was slechts een fluistering, maar Gracie en ik hoorden het beide, al zeiden we er niets van. We wisten allebei dat Adler en onze vader voor mama's dood de beste vrienden waren geweest. En daarna.. In de tijd dat Adler zijn vader het meest nodig had gehad, was hij er niet geweest. Voor geen van ons allen, maar Gracie en ik waren nog zo jong geweest.. We hadden pas jaren later echt beseft dat we onze moeder kwijt waren.
'Adler..' Het was zoals altijd, dat moment nadat vader had geweigerd om zijn zoon onder ogen te komen, wanneer Gracie en ik Adler probeerden te troosten. Normaal werd hij er alleen maar nijdiger van, maar vandaag bleef zijn mond gesloten. Op de een of andere manier joeg me dat angst aan, en ik vroeg me onbewust af wat er momenteel door zijn hoofd ging. Gracie keek me bezorgd aan, waarop ik mijn schouders ophaalde. De borden werden steeds leger, maar veel woorden werden er niet gezegd. Toen sprak Adler, en zijn woorden schokten me. 'Ik vertrek.' Gracie keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, haar gezicht een en al een groot vraagteken. 'Maar Adler, je kunt toch niet-' Adler stak zijn hand op om me te onderbreken. 'Lil, ik kan hier niet blijven. Je weet dat hij het niet wil, en ik wil niet dat het straks ook nog mijn schuld is als jullie door hem verwaarloosd worden. Je weet best dat hij daar boven blijft omdat hij me niet wil zien, en het is genoeg geweest. Het is niet bepaald leuk als je vader je elke dag opnieuw negeert, doet alsof je niet meer dan lucht bent..' Niet wetend wat ik moest zeggen keek ik naar Adler, maar Gracie had blijkbaar eindelijk begrepen wat zijn bedoeling was. 'Maar Adler, je kunt ons hier toch niet gewoon laten! Ja, hij is misschien je vader, maar wij zijn ook familie van je, en we houden van je. Je kunt toch niet zomaar weggaan?'
'Wat moet ik dan? Jezus Gracie, jij weet niet hoe het is om door je vader te worden gezien als niets! Ik kan het gewoon niet meer, er gaat toch niets veranderen. Laat me gewoon.' Gracie's gezicht veranderde in een woeste grimas, en ik wist dat ze nu zwaar tegen hem zou uitvallen. 'Ho, rustig Gracie, Adler.' Mijn zus schudde wild haar hoofd en keek naar haar broer. 'Adler, het kan me niets schelen! Je kan ons gewoon niet in de steek laten, ik kan het gewoon niet aan om nog meer mensen te verliezen.. Als je gaat, ga ik ook.' Een geschrokken blik trok over mijn gezicht. 'Gracie! En ik dan?' Voor het eerst sinds Adler had laten weten dat hij weg wilde, glimlachte ze. 'Je gaat gewoon mee!' Ik wist het antwoord op de vraag die in mijn hoofd opdook al. Ze wilde dat we met zijn drieen zouden gaan, en dat we onze vader hier achter zouden laten.. De vraag was of ik dat kon.